Hadis-i Şeriften Dualar Arapça ve Türkçe
Peygamber Efendimiz'in (s.a.v) okuduğu ve tavsiye ettiği dualar Hadislerde geçen duaların Arapça, Türkçe okunuşları ve anlamları
“Allâh’ım! Sen’in gazabından rızâna, azâbından affına ve Sen’den yine Sana sığınırım!...” (Müslim, Salât, 222)
“Allah (c.c) buyurmuştur ki: Kim bana duâ etmezse ona gadab ederim.” (İbn Mâce, Duâ, 1; İbn Hanbel, III, 477)
Dua ibadetin özüdür Tirmizi, Daavat 1

  Rasulullah Efendimizin (a.s) Yaptığı ve Tavsiye Ettiği Dualar Arapça ve Türkçe
Et Tahiyyatü ve Salavatı Okuduktan Sonra // Selam vermeden Önce Okunacak Dualar
Rasulullah (s.a.v.) namazında çeşitli dualar yapardı. Bazen birini, bazen diğerini okuyarak dua ederdi. [1] Bunların dışında başka duaları da kabul ederdi. “Namaz kılan kişiye, bunlar içinden dilediğini seçmesini emrederdi.” [2] Bu dualar şunlardır: Okunacak Dualar Arapça ve Türkçe 1 - ) ★ ⇒   et Tahiyyatü ve Salavatı okunduktan Sonra Okunacak Dualar
⇒ Salavattan Sonra Okunacak Dualar Rabbenâ âtina ⇒ Rabbenâğfirlî ..v.d.. - 1

---

اللَّهُمَّ إنِّي أعُوذُ بِكَ مِنْ عذَابِ جهَنَّمَ ، وَمِنْ عَذَابِ القَبرِ، وَمِنْ فِتْنةِ المحْيَا والمَماتِ
وَمِنْ شَرِّ فِتْنَةِ المَسِيح الدَّجَّالِ

---

اَللَّهُـمَّ أَعِنِّا عَلَى ذِكْرِكَ، وَشُكْرِكَ، وَحُسْنِ عِبَادَتِكَ

---

رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ

---

رَبِّ اجْعَلْن۪ي مُق۪يمَ الصَّلٰوةِ وَمِنْ ذُرِّيَّت۪يۗ رَبَّـنَا وَتَقَبَّلْ دُعَٓاءِ

---

رَبَّنَا اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِلْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ يَقُومُ الْحِسَابُ

---

⇒ Allâhümme innî eûzü bike min azâbi cehennem ve min azâbi’l-kabr ve min fitneti’l-mahyâ ve’l-memât ve min şerri fitneti’l-mesîhi’d-deccâl.

---

⇒ Allâhümme einnî ala zikrike ve şukrike ve hunu ibadetike

---

⇒ Allahumme la tuhricna mineddünya illa ma'aşşehadeti vel iman

---

⇒ Rabbenâ âtina fid'dunyâ haseneten ve fil'âhirati haseneten ve kınâ azâben nâr.

---

⇒ Rabbenâğfirlî ve li-vâlideyye ve lil-Mu'minine yevme yekûmu'l hisâb.

---

Allah’ım, cehennem azabından ve kabir azabından, hayat ve ölüm fitnesinden, kör deccalin fitnesine uğramaktan sana sığınırım

---

Allahım! Seni zikretmek nimetlerine şükretmek ve Sana güzelce ibâdet etmek bana yardım et

---

Allahım! Bizi dünyadan ancak kelime-i şahadet ve imanla çıkar

---

Ey bizim Rabbimiz! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik, güzellik ver. Bizi ateş azabından koru. (Bakara Suresi - 201)

---

Rabbim, beni namazı sürekli kılanlardan eyle, zürriyetimi de (soyumdan gelecekleri de). Ey (bizim) Rabbimiz, duamı kabul buyur. Ey bizim Rabbimiz! Beni, anamı ve babamı ve bütün mü'minleri hesap gününde (herkesin sorguya çekileceği günde) bağışla (İbrahim Suresi - 40 - 41)

---

"Allahumme la tuhricna mineddünya illa ma'aşşehadeti vel iman."
Anlamı:"Allah'ım! Bizi dünyadan ancak kelime-i şahadet ve imanla çıkar."

Müslim, Mesâcid 128. ⇒ Ayrıca bk. Müslim, Mesâcid 130-134 ⇒ Ebu Davud, Salât 149, 179 ⇒ Nesaî, Sehv 64)

1- “Allahümme! İnnî eûzu bike min azâbi’l-kabri ve eûzu bike min fitneti’l-mesihi’d-deccal, ve eûzu bike min fitneti’l-mahyâ ve’l-memât. Allahümme! İnnî eûzu bike mine’l-me’semi ve’l-meğram”

---

Allah’ım! Kabir azabından Mesih Deccal’in fitnesin­den hayatın ve ölümün fitnesinden sana sığınıyorum. Allah­‘ım! Allah’ım! Günahlardan (veya günaha yol açacak durumlardan) ve borçtan sana sığınıyorum.” [3]

2 - “Allahümme! İnnî eûzu bike min şerri mâ amiltu ve min şerri mâ lem a’mel [ba’du]”

---

“Allah’ım! Yaptıklarımın şerrinden ve - henüz - yapmadıklarımın şerrinden [4] sana sığınıyorum.” 5]

---

3 - “Allahümme! Hâsibnî hisâben yesirâ” “Allah’ım! Hesabımı kolaylaştır.” [6]

4- “Allahümme! Bi ilmike’l-ğaybi ve kudretike ale’l-halki; ahyinî mâ alimte’l-hayâte hayran lî, ve teveffenî izâ kâneti’l-vefâtü hayran lî. Allahümme! Ve es’elüke haşyeteke fi’l-ğaybi ve’ş-şehâdeti, ve es’elüke kelimete’l-hakki (Bir ri­vayette: hükmi) ve’l-adle fi’l-gadabi ve’r-rıdâ, ve es’elüke’l-kasde fi’l-fakri vel-ğınâ, ve es’elüke naîmen la yebîdü, ve es’elüke kurrate aynin [lâ tenfedü] ve lâ tenkati’u, ve es’e­lüke’r-rıdâ ba’de’l-kadâ, ve es’elüke berde’l-ayşi ba’de’l-mevti, ve es’elüke lezzete’n-na­zari ilâ vechike, ve [es’elü­ke]’ş-şevk ilâ likâike fî gayri darrâ-i mazarratin, ve lâ fitnetin mu­dilletin. Allahümme! Zeyyinnâ bi-zîneti’l-imân, vec’alnâ hü­dâ­ten mühtedîn”

---

“Allah’ım! Gayba dair bilgin ve yaratılanlar üzerindeki kud­­retinle sana dua ediyorum. Yaşamak benim için hayırlı olduğu müddetçe beni yaşat. Eğer ölüm benim için daha hayırlı ise beni katına al. Allah’ım! Senden, gizlide ve açıkta senin korkunu duymayı istiyorum. Öfke ve hoşnutluk anla­rında hak sözü (bir rivayette: hükmü) söylemeyi ve adaletli olmayı istiyorum. Zenginlikte ve fakirlikte dengeli olmayı is­tiyo­rum. Asla tükenmeyecek bir nimet istiyorum. [Son bul­mayacak,] kesilmeyecek bir iç ferahlığı istiyorum. Takdirine razı olmayı istiyorum. Öldükten sonra rahat bir yaşantı istiyorum. Yüzünü görmenin hazzını bana nasip et­meni [is­tiyorum]. Herhangi bir zarardan ve saptıran bir fit­neden do­layı olmaksızın seninle bu­luşmanın özlemini bana bah­şet­meni istiyorum. Allah’ım! Bizleri iman süsüyle güzel­leştir. Bizleri hidayete eren ve hidayete çağıran insanlar yap.” [7]

Rasulullah (s.a.v.) Ebû Bekr Sıddık’a (r.a.) da şu duayı öğretmiştir:

5- “Allahümme innî zalemtü nefsî zulmen kesîran, ve lâ yağfiru’z-zünûbe illâ ente, fağfir-lî mağfireten min indike, verhamnî, inneke ente’l-gafûru’r-rahîm”

---

“Allah’ım! Ben kendime çok zulmettim! Günahları an­cak sen bağışlarsın. Katından bir mağfiretle beni bağışla. Bana acı. Muhakkak ki sen, bağışlayansın, çok merha­met­lisin.” [8]

Rasulullah (s.a.v.) Hz. Aişe’ye de şu duayı yapmasını emretmiştir:

6- “Allahümme! İnnî es’elüke mine’l-hayri küllihi [â’ci­lihi ve âcilihi] mâ alimtü minhu ve mâ lem a’lem. Ve eûzu bike mine’ş-şerri küllihi [â’cilihi ve âcilihi] mâ alimtü minhu ve mâ lem a’lem. Ve es’elüke (Bir rivayette: Alla­hümme! İnnî es’elüke) el-cennete ve mâ karrebe ileyhâ min kavlin ev amelin, ve eûzu bike mine’n-nâri ve mâ karrebe ileyhâ min kavlin ev amelin. Ve es’elüke (Bir rivayette: Alla­hümme! İnnî es’elüke) min [el]hayri mâ se’eleke abdüke ve rasûlüke [Muhammed ve eûzu bike min şerri mes’teâzeke minhu abdüke ve rasûlüke Muhammed], [ve es’elüke] mâ kadayte lî min emrin en tec’ale âkıbetehu [lî] rüşden”

---

“Allah’ım! Senden [şimdi ve gelecekte olacak olan,] bildiğim ve bilmediğim bütün hayırları istiyorum. Yine [şimdi ve gelecekte olacak olan,] bildiğim ve bilmediğim bütün kötülüklerden de sana sığınıyorum. Senden [Bir riva­yette: Allah’ım! Senden] cenneti ve beni ona yaklaştıracak söz ve amelleri istiyorum. Cehennemden ve ona yaklaştıra­cak her türlü söz ve amelden sana sığınıyorum. Senden [Bir rivayette: Allah’ım! Senden] kulun ve Rasûlü‎n [Muham­med’in] istediği bütün hayırları istiyorum. [Yine kulun ve Rasûlü‎n Muhammed’in sığındığı bütün kötülüklerden de sana sığınıyorum.] Senden hakkımda takdir etmiş olduğun şeylerin sonunu güzel eylemeni diliyorum.” [9]

7 - Rasulullah (s.a.v.) bir adama: “Namazda neler diyorsun?” diye sordu. Adam: “Teşehhüdü okuyorum; sonra Allah’tan cenneti istiyor ve cehennemden de O’na sığınıyorum. Fakat ne senin ve ne de Muaz’ın mırıldandığını ben mırıldanmayı beceremiyorum.” dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Biz de cennet ve cehennemle ilgili dualar mırıldanıyoruz.” [10]

8 - Rasulullah (s.a.v.) teşehhüdde bir adamın şöyle dediğini işitti:

“Allahümme! innî es’elüke yâ Allah (Bir rivayette: bil­lah) [el-vahidu] el-ahadu’s-samed, ellezî lem yelid ve lem yûled ve lem ye­kün lehu küfüven ehad! En tağfire lî zünûbî, inneke ente’l-ğafûru’r-rahîm)

---

“Allah’ım! Bir ve tek olan, her ihtiyaç için kendisine başvurulan, doğmayan ve doğurmayan, hiçbir dengi de olmayan Allah’ım! Senden günahlarımı bağışlamanı istiyorum. Muhakkak ki, sen bağışlamasında sınırsız, şefkat ve merhametinde sınırsız olansın.” Bunun üzerine Hz. Peygamber (s.a.v.): “Kesinlikle bağışlandı, kesinlikle bağışlandı.” [11] buyurdu.

9- Bir başkasının da teşehhüdde şöyle dediğini işitti:

“Allahümme! İnnî es’elüke bi enne leke’l-hamdu, lâ ilâ­he illâ ente, [vahdeke lâ şerîke leke], [el-mennan], [yâ] be­dîa’s-semâvâti ve’l-ard! Yâ ze’l-celâli ve’l-ikram! Yâ hayyu ya kayyûm! [İnnî es’elük][el-cennete ve eûzu bike mine’n-nâr]”

---

“Allah’ım! Senden bütün hamdlerin sana yapılmasına, senden başka ilâh olmamasına, [senin bir olup ve ortağının olmamasına,] [çok ihsân eden oluşuna] dayanarak istiyo­rum. Ey gökleri ve yeri yoktan var eden ve bunun için bir örneğe ihtiyaç duymayan! Ey kusursuz yücelik ve ikrâm sâhibi olup, cömertliğinden yarattıklarına da ihsân eden! Ey dâimâ hayât sâhibi ve diri olan, hep var, varlığı ezelî ve sonsuz olan! Ey herşeyi tutan, koruyan! [Senden cenneti [is­tiyor] ve cehennemden de sana sığınıyorum.]”

Bunun üzerine Rasulullah (s.a.v.), ashabına:
“Nasıl dua ettiğini biliyor musunuz?” diye sordu. Orada bulunanlar: “Allah ve Rasûlü‎ daha iyi bilir.” deyince Rasulullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Nefsim elinde olan Allah’a yemin ederim ki, Allah’a, kendisiyle dua edildiği zaman duayı kabul ettiği, istendiğinde verdiği ismi azimiyle [12] (Bir rivayette: âzamla) dua etti.” [13]

10 - Hz. Peygamber’in (s.a.v.) teşehhüd ile selâm arasında en son okuduğu dualardan biri de şudur:

“Allahümme! İğfirlî mâ kaddemtü ve mâ ehhartü ve mâ esrartü ve mâ a’lentü ve mâ esraftü ve mâ ente a’lemu bihi minnî, ente’l-mukaddimu ve ente’l-muahhiru, lâ ilâhe illâ ente”

---

“Allah’ım! Bugüne kadar yaptığım ve bundan sonra ya­pabileceğim, gizli ve açıktan işlediğim, haddi aştığım ve se­nin benden daha iyi bildiğin günahlarımı bağışla. Sen, öne geçiren (el-Mukaddim) ve geri bırakansın (el-Muahhir). Senden başka ilâh yok.” [14]

   Kaynak:
[1] Metinde “teşehhüdünde” demedik; çünkü hadiste “namazında” de­nil­mekte, teşehhüdle veya başka şeyle kayıtlandırılmamaktadır. Bu ise secde ve teşehhüd gibi dua etmek için uygun olan her yeri içine alır. Nitekim daha önce, secde ve teşehhüdde dua edilmesine ilişkin Hz. Peygamber’in emirleri geçmişti.

[2] Buhârî, Müslim. Esrem şöyle anlatmıştır:
“Ahmed’e: “Teşehhüdden sonra nasıl dua edeyim?” diye sordum. “Ha­diste geldiği gibi.” dedi. “Hz. Peygamber (s.a.v.): “Sonra kişi dile­diği duayı yapsın.” buyurmadı mı?” dedim. “Kişi, hadiste gelen dua­lardan dilediğini yapmakta serbesttir.” dedi. Birkaç defa aynı soruyu sordum; o da her seferinde “Hadiste geldiği gibi.” karşılığını verdi. Bunu, İbn Teymiye nakletmiş ve bu tesbiti güzel bulduğunu söyle­miştir. Bunu, onun “el-Mecmû’u” (69/218/1) adlı kitabından kendi el yazısından naklettim. İbn Teymiye diyor ki: “el-Dua”nın başındaki “el” takısı, Allah’ın sevdiği duayı göstermekte olup, tür olarak duayı gös­termez...” Sonra şöyle der: “En doğrusu şöyle demektir: “Ancak meş­ru ve sünnet olan dualar yapılabilir. Bunlar ise, hadislerle gelen ve fayda veren dualardır.”
Ben diyorum ki: Bu, dediği gibidir. Ancak duanın fayda verenini bil­mek sağlam bilgiye bağlı bir husustur ki, bunu elde edenler de sayıca çok azdır. Bu sebeple uygun ve münasip olan, hadislerde gelmiş bulunan dualarla yetinmektir. Özellikle de dua eden kimse, duasında birtakım taleplerde bulunyorsa... Allah en iyisini bilir.
[Buhârî, Sıfatü's-salat 69 (101), c.2, s.822; Müslim, Salat 55, 57, 58 (402), c.3, s.1295. Mütercim]

[3] Buhârî, Müslim. Bir hadiste Hz. Aişe (r.anha) şöyle demiştir: “Bir kimse Hz. Peygamber’e (s.a.v.): “Ey Allah’ın Rasûlü‎! Borçtan ne çok Alla­h’a sığınıyorsun!” dedi. Hz. Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Kişi borçlu olduğu zaman konuştuğunda yalan söyler, söz verdi­ğin­de sözünde durmaz.”
[Buhârî, Sıfatü's-salat 68 (99), c.2, s.820; Müslim, Mesâcid 129 (589), c.3, s.1700; Nesaî, Sehv 64 (1309), c. 3-4, s.84. Mütercim]

[4] “Yaptıklarımın şerrinden”: Yani yaptığım kötülüklerin şerrinden. “yap­madıklarımın şerrinden”: Yani, yapmayıp terk ettiğim iyi davranışların şer­rinden. [Nesâî’de ayrıca şu açıklama getirilmiştir: “Yaptıklarımın ve yap­ma­dık­la­rımın şerrinden”: Sebep olduğum ve sebep olmadığım kö­tü­lüklerin şerrinden.” Bkz. Nesaî, Sehv 63 (1307), c. 3-4, s.83. Mü­ter­cim.]


[5] Nesâî sahih senedle ve “es-Sünne” adlı kitabında (370, tahkiki bana aittir, el-mektebü’l-islâmî yayınevi baskısı) İbn Ebû Asım rivâyet et­miş­tir. İlave, İbn Ebû Asım’a aittir. [Nesaî, Sehv 63 (1307), c. 3-4, s.83; Ebû Dâvud, Vitr 32 (1550), c.6, s.77. Mütercim]

[6] Ahmed, Hâkim. Hâkim hadisin sahih olduğunu söylemiş; Zehebî de bu görüşünde ona katılmıştır.
[7] Nesâî, Hâkim. Hâkim hadisin sahih olduğunu söylemiş; Zehebî de bu görüşünde ona katılmıştır.
[Nesaî, Sehv 62 (1305-1306), c. 3-4, s.81-82. Mütercim]
[8] Buhârî, Müslim. [Buhârî, Sıfatü's-salat 68 (100), c.2, s.821; Müslim, Zikr (2705); Ne­saî, Sehv 59 (1302), c. 3-4, s.79. Mütercim]

[9] Ahmed, Tayâlisî, “el-Edebü’l-müfred” adlı kitabında Buhârî, İbn Mâce ve Hâkim. Hâkim hadisin sahih olduğunu söylemiş; Zehebî de bu görüşünde ona katılmıştır. Hadisi ben de “es-Sahîha”da (1542) tah­riç ettim. [İbn Mâce, Dua (3846). Mütercim]

[10] Ebû Davud, İbn Mâce ve İbn Huzeyme (1/87/1) sahih senedle rivâyet etmiştir. [İbn Mâce, İkametü's-salât 26 (910), c.3, s.178; Ebû Dâvud, Salât 123-124 (792-793), c.3, s.234-235. Mütercim]

[11] Ebû Davud, Nesâî, Ahmed ve İbn Huzeyme. Hâkim hadisin sahih ol­duğunu söylemiş; Zehebî de bu görüşünde ona katılmıştır. [Nesaî, Sehv 58 (1301), c. 3-4, s.78; Ebû Dâvud, Salât (985), c.4, s.34-35. Mütercim]

[12] Hadiste Allah’ın güzel isim ve sıfatlarıyla tevessül edildiği geç­mek­tedir. Bu, Allah’ın: “En güzel isimler (el-esmâü'l-hüsnâ) Allah'ındır. O halde O'na o güzel isimlerle dua edin.” (A’raf, 180) buyruğunda emretmiş olduğu şeydir.
Bunun dışındaki “makamı için”, “hakkı için” ve “hürmetine” gibi ifa­delerle yapılan tevessüllere gelince, Ebû Hanife ve arkadaşları bu­nun mekruh olduğunu söylemişlerdir. Mekruhluk, herhangi bir ifade ile kayıtlanmadığı zaman haramlık anlamındadır. Maalesef ara­larında âlimlerin de bulunduğu pek çok insan, bu meşru tevessülden yüz çevirmektedir. En hafif tanımlamayla ihtilaflı olduğu söylene­bilecek olan bid’at tevessüle olan bağlılıklarının yanı sıra neredeyse hiçbiri­nin, Allah’ın güzel isim ve sıfatlarıyla yapılan bu meşru teves­sülü yaptığını duyamazsın. Sanki başkası caiz değilmişcesine bid’at olan te­vessüle devam etmektedirler. Şeyhülislâm İbn Teymi­ye’nin bu konuda “et-Tevessül ve’l-vesîle” adında çok güzel bir kitabı var ki, ince­lenmelidir. Bu kitap, alanında benzeri olmayan çok önemli bir kitaptır. Benim de “et-Tevessül envâuhu ve ahkâmuhu” adında, iki bas­kısı yapılmış olan bir kitabım bulunuyor. Konusu ve kitabın anla­tım tarzı bakımından bu da oldukça önemli bir kitaptır. Bu kitapta, bazı çağdaş doktorların ortaya attığı şüphelere cevaplar da bulun­maktadır. Allah bizlere de onlara da hidayet etsin.

[13] Ebû Davud, Nesâî, Ahmed, “el-Edebü’l-müfred” adlı kitabında Bu­hârî, Taberânî ve “et-Tevhîd” (44/2, 67/1, 70/1-2) adlı kitabında İbn Mendeh sahih senedlerle rivâyet etmişlerdir. [Nesaî, Sehv 58 (1300), c. 3-4, s.77-78; Ebû Dâvud, Vitr 23 (1495), c.5, s.491. Mütercim]

[14] Müslim, Ebû Avâne. [Müslim, Salatu'l-Müsâfirîn 201 (771), c.4, s.2193. Mütercim]